Bezmiar

Coraz bardziej przekonuję się o bezmiarze świństw Pana Kotońskiego. Dzisiaj zajmiemy się dalszym ciągiem historii opisanej pod tym linkiem:

https://karnistrowo.wordpress.com/2021/07/01/wilk-w-owczej-skorze/

Cytaty:

Pan Marek Kotoński, gdzieś w Internecie

„Ze starych czasów znaleźli mu, jak hejtował blogerkę która prowadziła bloga o nazwie bodajże „nimfomanka”. Nie znalazłem tego bloga, ale starsi czytelnicy pamiętają – krytyka cały czas, i to do tego stopnia, że ta dziewczyna zrobiła o nim artykuł gdzie podała wszystkie jego dane. Nie podał jej do sądu, więc już wtedy musiał mieć sporo na sumieniu. Ona też miała serdecznie dość agresywnego natręta.”

Fakty:

Próbowałem znaleźć ten hejt, pytałem, pukałem do różnych drzwi, a nawet otrzymałem duże fragmenty wspomnianego bloga (który wcale się tak nie nazywał) i nic to nie dało. Z łatwością znajdowałem w tych fragmentach wpisy, które były bardzo napastliwe, ale nie dotyczyło to wpisów Blogera. W jego wpisach nie było ani słowa obraźliwego (niespodzianka?). Był trochę upierdliwy, ale na tle to się bardziej pozytywnie wyróżniał. I to raczej jego atakowano. Ciekawe, że ostatni wpis Blogera był w 2009 roku, na dwa lata przed ostatnim wpisem tego internetowego tworu. Słaba ta agresja i nie wiem co takiego mieliby pamiętać starsi czytelnicy, skoro sam Pan Kotoński musi wymyślać kłamstwa na ten temat. Jeszcze raz. To był 2009 rok! Tak, dobrze liczycie, już dwunasty rok mija od kiedy Bloger przestał komentować blog, którego dzisiaj nie ma. Ale Pan Kotoński pamięta, nie wie nic, ale pamięta. To jest jednak najmniej ważne.

Pan Kotoński ma to do siebie, że kreuje równoległą rzeczywistość. Kiedy prawda nie pasuje do oryginału to dopisuje od siebie dla siebie wygodne rzeczy. Później usiłuje z tego coś sklecić. I tak było z rzekomą „Panią Rudnicką”. Tak, znowu dobrze przeczytaliście. Pan Kotoński tak uwierzył we własną wersję, że uznał ją za prawdziwą nie widząc treści (do czego się zresztą przyznał – „Nie znalazłem tego bloga”) i pociągnął to dalej jako rzekomą matka dawno zapomnianej blogerki.

Trzeba też wiedzieć, że nie skończyło się na donosach do koleżanek, a „Pani Rudnicka” postanowiła zawiadomić Policję o domniemanych czynach Blogera wmawiając mu doprowadzenie jej córki do… samobójstwa. Bloger przyszedł więc w sierpniu do asp. S., wytłumaczył jak było i sprawa się zakończyła.

A czemu oskarżam o to Pana Kotońskiego?

Najpierw rysunek pierwszy:

Przedstawia on skan maila przysłanego mi w sprawie z lipca. Proszę zwrócić uwagę na zakreślone adresy. Tu niestety musicie mi uwierzyć na słowo, ponieważ nie chciałem ujawniać żadnych danych osobowych. Dla spokoju sumienia można się skupić na słowach „laz…@zim…” „jola”, „ib.interia” oraz zapamiętać kolejność poszczególnych adresów. Oryginał mają wybrane osoby i mogą potwierdzić.

A teraz rysunek 2.

Jest to dokument, który Pan Kotoński złożył w pewnej już zakończonej sprawie numer II K 418/20. Z oryginalną formą także zapoznały się konkretne osoby. Powtórzę raz jeszcze. Pan Kotoński złożył ten „dokument” w sądzie i jest on w aktach.

Co jest charakterystycznego w tym „dokumencie”?

Po pierwsze to, że jest on nieprzyzwoicie stary i po angielsku. Zadałem sobie maleńki trud i w ciągu kilku sekund wyszukałem aktualny skład tej komórki. Potem okazało się, że na tej kartce są osoby, które nie żyją (!). Ustaliłem potem, że ten skład osobowy pochodził chyba z 2007 roku! Był sprzed 15 lat! Pochodził od Pana Kotońskiego, więc czyżby już wtedy chciał on wysyłać donosy na Blogera?

Okazuje się, że wymienione w nim adresy mailowe są identyczne jak w mailu przesłanym koleżance Blogera. To są te same, stare, nieaktualne zapewne od wielu lat, adresy mailowe jego dawnych współpracowników.

Skąd „Pani Rudnicka” miała akurat ten zestaw adresów, którego nawet nie sposób dzisiaj odtworzyć? Nie ma jak, bo strona oficjalna instytucji państwowej jest wciąż aktualizowana. Skąd więc ta zbieżność donosu „Pani Rudnickiej” z dokumentem, który Pan Kotoński dołączył do akt sądowych? Przecież wystarczyło wejść na stronę internetową, żeby poznać aktualne adresy, jeśli już chciało się słać donosy.  

Co za dziwne rzeczy się dzieją wokół Pana Kotońskiego. Same przypadki. Tu publicznie na jego stronach pojawiają się adresy fizyczne, tam dokumenty medyczne. I jeszcze koledze od czołgów – Analcondzie „udało się włamać na komputer” nikogo innego, tylko Blogera. A wszystkie te przypadki takie kompletnie bezsensowne.

Wnioski:

Każda osoba, która wysłała mail do Blogera (bo przecież jeszcze po drodze były groźby), do jego koleżanek oraz na Policję korzystała z „bazy danych adresów mailowych”, które do rozprawy dołączył Pan Kotoński. A po co „kobieta stojąca nad grobem” miałaby zgłaszać się po taką akurat bazę do Pana Kotońskiego, skoro w Internecie ma wszystko?

I tak to wszystko wskazuje na to, że to sprawka Pana Kotońskiego. Przecież to on ubzdurał sobie krzywdy jakiejś blogerki, której nawet nie czytał. To on posiadał adresy mailowe, na które wysłano donosy. Stare, nieaktualne, sprzed 15 lat. Jako jedyny! I jest na to dowód, bo dokument to potwierdzający został złożony w sądzie przez niego.

Jak się dowiedziałem, Policja już została zawiadomiona o fałszywym zgłoszeniu przestępstwa. Ponieważ jednak zasięg krzywd jest żaden to (według mnie) ten przypadek może stanowić jedynie dodatek do rosnącej sterty zarzutów na Pana Kotońskiego. Jak się dowiedziałem, Bloger wciąż ma nadzieję, że Pan Kotoński go pozwie. Wtedy sytuacja z fałszywą „Panią Rudnicką” będzie pasowała jak ulał.

Na razie ten przypadek jest jednak idealny dla wszystkich, którzy są ciągani przez Pana Kotońskiego po sądach. Pokazuje bezmiar jego skurw…ństwa, stalkerskie ciągoty, wysyłanie donosów, zbieranie danych i trzymanie ich nawet przez kilkanaście lat.

Czy tak postępuje normalny człowiek czy też ogarnięty obsesją zakompleksiony szkodnik?